De straten zijn bedekt met een dikke laag sneeuw. Samen met een vriendin geniet ik van een wandeling en ons gesprek. Veel te lang hebben we elkaar niet gezien en gesproken. Sinds de zo plotselinge lockdown half december hebben we alleen maar via whatsapp contact onderhouden. Het is de hoogste tijd dat we bijpraten. 

Ondernemers in verschillende sectoren

Zoveel overeenkomsten als we hadden voor de lockdown, zoveel verschillen zijn er nu. Beiden zijn we ondernemers, maar in verschillende sectoren. Haar praktijkdeur is gesloten en haar dagen rijgen zich aaneen. Vandaag lijkt op gisteren en morgen. Ze zorgt zelf voor structuur en zingeving aan haar dag. Het bijwerken van achterstallige administratie, een online studie volgen, dagelijkse yoga-oefeningen, hardlopen, wandelen, spelletjes met haar kinderen en urenlang koken en lezen.

Zorg dat je bereikbaar bent

Hoe anders zijn mijn dagen. Sinds de deurbel van de winkel uitstaat, sta ik ‘aan’. Ik volg gratis aangeboden webinars vol tips en tricks over ‘hoe te ondernemen gedurende een lockdown’. De woorden: ‘blijf zichtbaar, houd contact, zoek verbinding met je klanten, zorg dat je bereikbaar bent’ klinken voortdurend in mijn hoofd. Met het gewenste effect en resultaat.

Online verkoop

De vaste klanten en zelfs ook nieuwe klanten, weten de wegen van de online verkoop via social media kanalen te vinden. Al deze wegen leiden naar één ‘winkeldeur’, mijn mobiele telefoon. De vragen en bestellingen via e-mail, privé en zakelijke whatsapp berichten, facebook en instagram en telefoontjes komen binnen op mijn mobiel. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat klinken er zeven dagen per week belletjes, tingeltjes en piepjes. Ook al zet ik ze uit, ik zie en lees de berichten toch.

Zeven dagen per week

Inmiddels laten ook mijn alarmbellen van zich horen. ‘Dit kan zo niet langer, je kunt niet altijd ‘aan’ staan. Je moet afstand nemen, je moet de berichten negeren, je moet vrije tijd nemen, je moet…’ Alle goedbedoelde adviezen kon ik al langere tijd ook zelf bedenken, maar het blijkt in de praktijk makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn hoofd vol gedachten leidt sinds een paar weken haar eigen leven en spoort me aan om door te gaan. Elke dag opnieuw, zeven dagen per week. Toch die ene vraag beantwoorden, toch dat laatste pakketje nog inpakken en bezorgen. Toch nog even…

Een golf van misselijkheid

We stappen stevig door. Soms valt er een stilte. Ieder in onze eigen gedachten, onze totaal verschillende werelden vergelijkend, op zoek naar raakvlakken en hopend op tips voor elkaar die hulp en steun bieden. Het ijs onder het laagje sneeuw op het asfalt knispert onder onze voeten. We lopen over de singel langs de gracht en het park. Plotseling, totaal onverwacht, glijden mijn voeten onder me vandaan en plof ik keihard op de harde ondergrond. Verwonderd kijk ik om me heen. Een felle pijnscheut trekt langs mijn ruggengraat omhoog, een golf van misselijkheid overspoelt me.

In beweging blijven

‘Is er iets gebroken?’ vraagt mijn vriendin. Verdwaasd kijk ik haar aan en dwing mijn gedachten om door de pijn heen te voelen wat er precies aan de hand is. Ik sta op, beweeg voorzichtig mijn benen en draai rondjes met mijn bekken. Een enorme stijfheid verspreidt zich door mijn onderrug en billen. Het lukt om mijn ene been voor het andere te zetten. Ik focus me op mijn ademhaling en accepteer de pijn. We zetten de wandeling voort. In beweging blijven lijkt me op dit moment de beste oplossing.

Doorgaan zoals ik deed is geen optie

Eenmaal thuis val ik huilend op de bank. De tranen blijven komen. In mijn hoofd is het verbazingwekkend stil. Alle gedachten zijn zich rot geschrokken. De hevige pijn dwingt me om niks meer te doen. Ik wil en kan alleen maar liggen.

Een paar dagen na de val, vermindert de pijn enigszins. Mijn telefoon vertoont nauwelijks binnenkomende berichten. Het lijkt erop dat ook de bestellingen van klanten tegelijk met de vrieskou zijn bevroren. Eindelijk is er voor even de zo vurig gewenste rust. Ondernemen gedurende een lockdown, is vallen en opstaan.