Zijn vrouw staat beha’s te passen in de paskamer. Hij neemt plaats op de bank die ervoor staat. Ik bied hem een kop koffie aan, omdat ik merk dat hij zich oncomfortabel voelt. Zijn blik schiet onrustig heen en weer. Hij weet niet goed waar hij moet kijken, want de gordijnen van twee andere paskamers gaan open en dicht en af en toe zie je delen van blote armen, schouders en een rug. Hij stuurt geforceerd zijn ogen een andere kant op. 

Op het moment dat ik hem zijn koffie aanbied, kijkt hij mij dankbaar aan en haalt zichtbaar opgelucht adem. Hij heeft iets te doen. Roeren in zijn koffie. En met kleine teugen genieten van het warme, bruine vocht. 

Zijn ogen blijven rusten op de foto

Op de foto is een vrouw te zien. Ze draagt enkel een tule doek en een ring. Ze heeft een hoed in haar hand die ze bedekkend voor haar gezicht houdt. Haar rondingen en vormen mogen er zijn. De vrouw op de foto is geen lingeriemodel, maar de afbeelding straalt kracht, energie en een en al vrouwelijkheid uit. 

Plotseling staat de man op van de bank en verdwijnt de paskamer in waar zijn vrouw zich bevindt. Ik hoor hem zachtjes tegen haar zeggen: ‘Heb je die vrouw op die foto gezien? Zo’n vrouw zou ik graag willen uitnodigen in onze slaapkamer.’

Ik probeer het gesprek te volgen

Mijn hart maakt een sprongetje, stopt even, begint dan weer te kloppen. Eerst vlug, dan steeds langzamer richting een normale hartslag. Ik doe geforceerd een ademhalingsoefening. Adem in, hou vast, tel tot vier, adem uit, tel tot vier, adem in, hou vast… 

Zo goed en zo kwaad als het gaat, blijf ik de andere dames in de paskamer adviseren en van de juiste maten en modellen beha’s voorzien. Ondertussen doe ik mijn best het gedempte gesprek tussen de man en de vrouw in de paskamer woord voor woord te volgen. Ik hoor de stem van de vrouw geagiteerd omhoog gaan. Ze is het duidelijk niet eens met zijn wens. De man mompelt onverstaanbare antwoorden. 

Hij had geen idee

Als ik zeker weet dat ik mijn ademhaling en hartslag weer onder controle heb, vraag ik of mijn hulp gewenst is in de paskamer waar de man en vrouw zich in bevinden. Eerst hoor ik niks en ik zie geen enkele beweging. Plotseling verschijnt er een rood aangelopen hoofd vanachter het gordijn vandaan. De man kijkt me met grote geschrokken ogen aan. ‘Ik had geen idee’ stamelt hij. ‘Ik had werkelijk geen idee.’ 

Een moment kijk ik hem alleen maar aan. Ik voel me ongemakkelijk, maar ik lees spijt in zijn ogen. Dan zeg ik: ‘Inderdaad, ik ben de vrouw op de foto, de uitnodiging om naar jullie slaapkamer te komen, sla ik bij deze vriendelijk af.’