Daar lig ik dan, letterlijk en figuurlijk gevloerd, op de tegelvloer in de keuken. In de afgelopen weken, zo niet maanden, heb ik alle signalen van mijn lijf wel opgemerkt, maar er onvoldoende aandacht aan besteed. De duizelingen en steeds terugkerende hoofdpijn, de huilbuien en paniekaanvallen en de extreme vermoeidheid heb ik afgedaan met: ‘Kom op, niet zeuren, je moet je bedrijf door deze pandemie en lockdown leiden.’

Tot stilstand gezet
Naar adem happend lig ik op de grond. De pijn in mijn onderrug is zo hevig dat ik me niet kan bewegen. Huilend en verslagen bonk ik met mijn vuisten tegen het keukenkastje. ‘Kom alsjeblieft naar huis’, smeek ik als ik mijn liefste bel. ‘Ik kan alleen nog maar kruipen.’ Een uur wacht ik totdat hij thuis is. Al die tijd zit ik op de grond. De tranen blijven stromen. Boos dat het me niet langer lukt om alle ballen in de lucht te houden en het besef dat ik door mijn lichaam bruut tot stilstand ben gezet. Dit is het gevolg van corona zonder dat er daadwerkelijk een besmetting van het virus heeft plaats gevonden.

Blij en energiek
Een paar dagen na mijn persoonlijke ‘lockdown’ kijk en luister ik naar het journaal. Ondanks torenhoge besmettingscijfers kondigt het kabinet versoepelingen aan voor de horeca, cultuur en sport. Precies tien dagen nadat de winkels hun deuren mochten openen. Ik zie blije gezichten van ondernemers die opgelucht zijn dat ze weer mensen mogen ontvangen en hun werkzaamheden kunnen hervatten. Stilletjes vraag ik me af hoe blij en energiek ze zich daadwerkelijk voelen.

Bang voor teleurstelling
Ik denk terug aan vorige week zaterdagochtend toen ik de deur van het slot haalde. Zenuwachtig en gespannen. Zo plotseling als de lockdown startte, zo abrupt eindigde het. Gedurende de weken dat de winkel dicht was, verkochten we middels een soort ‘click & collect’ artikelen die op voorraad waren. Om de kosten te drukken, heb ik al die tijd nauwelijks bestellingen geplaatst om het assortiment aan te vullen. De collectie in mijn winkel is dus onvolledig en incompleet op het moment dat aangekondigd werd dat de deur de volgende dag open mocht. Er mist een behoorlijk aantal modellen, maten en vooral kleuren. Ik ben bang dat ik veel mensen moet teleurstellen omdat de collectie tegenvalt of omdat hun gewenste item niet aanwezig is.

In een waas gaat de dag voorbij
Ik zucht diep, zet m’n zorgen aan de kant en open de deur wagenwijd. Klanten vinden hun weg naar binnen, zeggen dat ik vast en zeker ontzettend blij ben en wensen me succes en een goede verkoop. Het wordt drukker en drukker en even overweeg ik om het ‘poortje’ te sluiten om te voorkomen dat er teveel personen op de winkelvloer aanwezig zijn.

Vooral extreme vermoeidheid
Natuurlijk ben ik blij dat de verkoop weer gestart is, maar ik heb de grootste moeite om die blijheid te voelen en te tonen. Ik voel vooral extreme vermoeidheid. Op de automatische piloot help ik vrouwen bij de aanschaf van nieuwe beha’s, plaats ik in rap tempo orders om de voorraad aan te vullen, geef ik met een lach op mijn gezicht sociaal wenselijke antwoorden en verwerk ik de administratie. In een waas gaat de eerste echte verkoopdag van het jaar aan me voorbij.

Geen idee wat prioriteit is en wat niet
In het weekend dat volgt ben ik één hoopje ellende. Ik slaap veel, maar krijg er geen energie van. Er komt niets uit mijn handen. Toch moet ik door, want de werkzaamheden stapelen zich op. De samenleving wordt langzaamaan weer normaal, met alle bijbehorende verwachtingen en acties van klanten, leveranciers en vertegenwoordigers. De agenda loopt vol met afspraken. Alles wat een maand heeft stilgelegen, moet worden ingehaald. Ik heb geen idee wat prioriteit is en wat niet.

Groei en bloei ondanks pandemie
Anderhalve week later knak ik om. De rek is eruit. Vanuit de chaotische stress kom ik plotseling in een pijnlijke stilte. Na een paar dagen accepteer ik langzamerhand het grote ongemak, vind ik rust en lukt het me om de controle en zorgen over winkel gerelateerde zaken los te laten. Nu de boosheid en het verdriet zijn gezakt, denk ik na over de afgelopen twee jaar. Over wat er allemaal is gebeurd en hoe mijn bedrijf, ondanks de coronapandemie met bijbehorende drie lockdowns, tot groei en bloei is gekomen.

Borstgezondheid centraal
Ik geef inmiddels borstweefselbehandelingen en dat sluit naadloos aan op het concept van Love-li lingerie, waar het bereiken van een zo optimaal mogelijke borstgezondheid centraal staat. Ik rondde een paar relevante cursussen af, er kwam uitbreiding in het team en het winkelassortiment werd compleet met het toevoegen van meerdere lingeriemerken. Mijn bedrijf heeft in de afgelopen twee jaar een duidelijke missie en een heldere visie gekregen waar ik in de toekomst vol vertrouwen aan blijf werken.

Gebruikelijke openingstijden
Ongelooflijk dankbaar ben ik voor de extra inzet van mijn medewerksters. Ik sta er niet alleen voor. Zij zijn momenteel mijn spreekwoordelijke steuntje in de rug en werken volledig zelfstandig, zodat ik de tijd kan nemen die nodig is om te herstellen. De winkel is geopend volgens de gebruikelijke openingstijden en elke dag komen er nieuwe items binnen.

Gegarandeerd advies op maat
Ben jij toe aan comfortabele lingerie, wil je een goed ondersteunende sportbeha, heb je zin in een kleurig, fris nachthemd of ben je gewoon nieuwsgierig naar de nieuwe seizoen collectie? Loop dan binnen of maak een afspraak voor gegarandeerd advies op maat.