Het is een zondag in december. Achteraf is het de zondag voordat op dinsdag de ‘harde lockdown’ ingaat waarbij horeca en niet essentiële winkels hun deuren voor onbepaalde tijd moeten sluiten. Ik kijk het kringetje rond. Mijn team van medewerksters zit klaar voor een workshop over de wereld van kleur, begeleidt door Monique met haar colour comfort methode. Een enorme onrust verspreidt zich door mijn lijf. Iedere vezel staat gespannen en mijn hele wezen is alert. ‘Doe ik hier wel goed aan? Houden we ons aan de 1.5 m afstandsregel? Wat als één van ons corona heeft en het hele team besmet?’
Storm
Monique pikt mijn onrust haarfijn op en neemt me apart. ‘Kom op Ingrid, het wordt een leerzame middag. Jij gaat je team beter leren kennen. Met die kennis kun je gerichte werkzaamheden geven. Stel jezelf open voor wat er komen gaat.’ Mijn betraande ogen kijken haar aan. Ik wil haar zo ontzettend graag geloven, maar alles in mij blokkeert. Ik voel dat er een storm op komst is. Eentje die zo hard en intens raast dat het alles omver blaast. Een storm die mij laat twijfelen of ik wel overeind blijf staan. Zo een waar alle vertrouwen die ik in me heb wreed wordt weggevaagd.
Het is nu niet het moment om hier lang bij stil te blijven staan. Ik geef Monique een ‘verboden’ knuffel en stap de ruimte binnen waar mijn medewerksters zitten. Enthousiast kondig ik de start van de workshop aan en neem plaats om deel te nemen.
Ik blokkeer volledig
Terwijl Monique ons introduceert in de wereld van kleur en iedereen uitnodigt om een meest favoriete en belemmerende kleur te kiezen, voel ik nog steeds een vreemde onrust. Het zorgt ervoor dat ik me niet kan concentreren en nauwelijks deel kan nemen aan het maken van een moodboard.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat mijn teamleden verwoed bladeren door tijdschriften, op zoek naar kleurrijke taferelen die ze uitscheuren om ze vervolgens te schikken en te plakken. Ondertussen kletsen ze er gezellig op los. Ik glimlach om de creativiteit en de inzichten die zich aan hen openbaren.
Mijn moodboard blijft angstvallig leeg. Ik blokkeer volledig. Verstard zit ik op mijn stoel, lusteloos zoekend in de tijdschriften. Ik zie geen enkele kleur. Ik ben boos op mijn beperkende kleur turquoise. Opstandig denk ik aan de eigenschappen waar turquoise voor staat.
Gaan waar je voor staat
Turquoise staat voor vrijheid, voor jezelf zien en accepteren in alle facetten die er in je aanwezig zijn. De goede en de minder goede. Turquoise staat voor jezelf durven uitspreken en lef tonen om datgene te doen wat je hart je ingeeft. Turquoise betekent dus kort gezegd: gaan waar je voor staat. En dat is nou net waarom de kleur me triggert op een negatieve manier.
Diep van binnen weet ik heel goed wat ik wil. Ik wil mijn praktijk voor borstgezondheid integreren in mijn winkel. Aanwezig zijn op de winkelvloer én behandelingen geven in de praktijkruimte. Om dat te realiseren, moet ik beslissingen nemen die dwars tegen de stroom ingaan. Het betekent inkrimping van openingstijden en het reguleren van de klantenstroom door ‘private shopping’ op afspraak. Op die manier heb ik tijd en ruimte om winkel en praktijk te combineren. Bang voor de weerstand van buitenaf durf ik me niet uit te spreken.
Een brief naar jezelf
Monique geeft me pen en papier. ‘Hier, schrijf jezelf een brief.’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Jij schrijft nu een brief, over een half jaar stuur ik hem naar jou’ deelt ze mee. ‘Een brief? Ik ga mezelf geen brief schrijven over wat de kleur turquoise over een half jaar met me heeft gedaan!’ Toch neem ik de pen van haar aan, zet mijn weerstand aan de kant en begin te schrijven.
Ik klamp me vast aan turquoise
In de weken daarna, als de storm van de harde lockdown en coronamaatregelen genadeloos door het land raast, mij verlamt en laat wankelen, klamp ik me, ondanks mijn weerstand, vast aan turquoise. Ik bestel turquoise vloeipapier om bestellingen mee in te pakken en bevestig er turquoise engeltjes aan. Ik ga bewust op zoek naar alles wat turquoise is en krijg er zelfs een beetje plezier in. Plotseling ligt hij op de deurmat. Exact een half jaar later. Ik open de envelop en begin te lezen.
Lieve Ingrid,
Je voelt je onrustig en bent snel uit balans. Het is alsof je continu chaos om je heen ervaart. Ik gun je zoveel rust en zelfliefde. Je hebt geen besef hoeveel kracht je in je hebt. Gebruik dat om jouw droom werkelijkheid te laten worden. Vertrouw op jezelf en op het proces. Jouw concept is zo ontzettend mooi! Je hebt vrouwen enorm veel te bieden met de combinatie van je prachtige winkel en praktijk voor borstgezondheid.
Op het moment dat je deze brief leest, heeft turquoise haar werk gedaan. Je hebt je wensen uitgesproken. Er is meer balans in je leven en je bent goed bezig om de combinatie winkelvloer en praktijkruimte vorm te geven. De klanten weten je winkel te vinden en maken een afspraak voor een behandeling in de praktijk.
Nu is er nog chaos, maar straks schijnt de zon en schittert turquoise in het volle licht.
Kus & knuffel, Ingrid
Verbaasd lees ik de brief. Heb ik dit geschreven? Ik stuur Monique een whatsapp bericht: ‘Jeujjj! Post op de deurmat! Het klopt hoor, wat er in de brief staat. Van chaos naar meer balans.’ Monique reageert direct. ‘Wat je schrijft kan meteen een onderwerp zijn van een blog!’
Dit keer haast ik me om een pen te pakken, zodat ik mijn turquoise ervaring aan het papier kan toevertrouwen. In de toekomst zal ik deze kleur vast vaker gaan gebruiken. Vastberaden voeg ik turquoise toe aan mijn palet van favoriete kleuren.
Geef een reactie